*0010590573
*003NO-LaBS
*00520211108192250.0
*007t
*008151015s2015    no     er         1 nno d
*009     nam  22002051
*019  $bl$dD
*020  $a978-82-8288-144-9$qh.
*0243 $a9788282881449
*035  $a(NO-LaBS)10414643(bibid)
*035  $a(NO-OsBAS)150177096
*040  $bnor
*090  $dSIN
*1001 $aLillegraven, Ruth$d1978-$_25637000
*24510$aAtlanten$bboksingel$cRuth Lillegraven
*260  $aOslo$bFlamme$c2015
*300  $a25 s.$c19 cm
*336  $atekst$0http://rdaregistry.info/termList/RDAContentType/1020$2rdaco
*337  $auformidlet$0http://rdaregistry.info/termList/RDAMediaType/1007$2rdamt
*338  $abind$0http://rdaregistry.info/termList/RDACarrierType/1049$2rdact
*4901 $aF°$v264
*4901 $a[Singelklubben]
*5208 $aAtlanterhavet er verdas nest største hav, og dekkar nærmare ein femtedel av jordas overflate. Det skal ikkje mykje til å føle seg liten idet ein flyg over. Som Ruth Lillegraven gjorde tidligare i år, på veg til tre dager på Svalbard. Jobb, ikkje ferie. Innpakka i ein kollektiv identitet (jobben) som ho, der nede, på landjorda, i det vanvittig blå og kvite landskapet, så skriv seg ut av, «frå tidsklemma/ og vaksenklypa ... til sjølve eventyret». Berre smak på namnet: Longyearbyen. Og tanken: Ein stad og ei verd du for første gong ser med eigne augo, for første og kanskje siste, kven veit? Og i det skuet, i den vissheta, oppdage Atlanten i ein sjølv, som tankane, kjenslane, handlingane våre («alt dette som vi er vi er vi er») flyg over kvar einaste dag. I Atlanten skriv Ruth Lillegraven dikt om og utifrå det lille kvardagslige eventyret som vi alle er del av frå tid til annan: Nokre få dagar på ein ny, framand stad, «langt/ langt bortanfor landet/ det faste».
*655 4$aLyrikk$9nob$_25984500
*655 7$aDikt$0https://id.nb.no/vocabulary/ntsf/580$9nob$2norvok$_42857900
*830 0$aF°$v264$_17566700
*830 0$a[Singelklubben]$_21440400
^